NAI

Non foi de morte, nai, que foi de vida
o teu pasar aló, á outra beira,
porque o teu existir foi sementeira
de bicos e alegría. Estás vertida

no noso sangue, e vés en ametida
como a auga lizgaira e cantareira
coa dozura da ollada derradeira
a darnos outro bico na ferida.

Que fermosa eras, nai, e que serena!
Que inmenso é o herdo que nos deixas!
Mais perdóanos, nai, a nosa pena,

desculpa, que aínda así teñamos queixas
de que a existencia sexa tan pequena
e queiramos soñar que aínda nos beixas. 
  
Marica Campo

http://www.aelg.org/Centrodoc/GetAuthorById.do?id=autor208